Nieuwsbrief februari

 



Nieuwsbrief, jaar III, nr. 1 – februari 2014

“Het werk in een parochie veranderde mijn academisch leven"
Ik ben pater Enrique Andrés Ramírez Sánchez van het Aartsbisdom Mexico. Ik ben de jongste en de enige jongen van drie mooie kinderen die de Heer mijn ouders heeft geschonken. Ik kom uit een vroom gezin waar de devotie tot de Heilige Maagd van Guadalupe altijd een belangrijke plaats heeft gehad. De eerste keer dat ik Gods roeping tot het priesterschap voelde, was toen ik nog maar zeven jaar was. En je kunt duidelijk zien hoeveel geduld God met mij heeft gehad, omdat hij op mijn antwoord heeft moeten wachten tot ik al ver in de twintig was.

 

Het was tijdens mijn tweede jaar rechten aan de Panamerikaanse Universiteit, UP (een initiatief van het Opus Dei in Mexico), dat ik ertoe kwam voor mijzelf helder te krijgen wat God nu werkelijk met mijn leven wilde; een proces dat een jaar duurde en dat eindigde met mijn toe¬treding tot het seminarie van Mexico op 7 augustus 2000. Dat was natuurlijk een heel belang¬rijk jaar, omdat het toevallig ook het jubileumjaar bij het begin van het derde millennium was. Ik rondde mijn studie filosofie in Mexico af en begon aan mijn theologische opleiding. Op 10 april 2010 werd ik tot diaken gewijd en later, op 11 juni 2011 ontving ik de priesterwijding uit handen van de kardinaal-primaat van Mexico.
 

Tijdens mijn eerste drie jaar als zielzorger werkte ik in drie verschillende parochies met kinderen, jongeren en volwassenen. Een van de mooiste dingen was het werken met jonge mensen, vooral jonge stellen in de Christelijke Familie Beweging. Ook werken met kinderen heeft mij veel voldoening gegeven omdat ik mij realiseer dat vroomheid vanaf de kindertijd in mensen geplant moet worden: als je als vroom kind kunt opgroeien, zul je vrijwel zeker een vrome volwassene worden, zelfs als er tijd van afdwalen komt.
 

Wat mij het meeste trof in het parochieleven is dat een priester maar heel weinig hoeft te doen om mensen te bereiken. Het was al voldoende ervoor te zorgen dat ik 24 uur per dag beschikbaar was. Ik herinner mij dat in mijn derde parochie, de parochie van Onze Lieve Vrouw van het Heilig Hart, ik ten minste vijf uur per dag in de biechtstoel zat en soms drie keer de Mis moest opdragen. Aan het eind van de dag was ik altijd uitgeput, maar vervuld van een ongekende geestelijke kracht. Tijdens het biecht horen ontdekte ik hoe belangrijk het is dat de biechteling ook voor zijn biechtvader zou moeten bidden, iets wat ik er bij mijn parochianen altijd in probeerde te krijgen.

In januari 2013 ten slotte werd ik gevraagd naar Rome te komen om mijn studies aan de Universiteit van het Heilig Kruis te voltooien. Dat verzoek was een grote verrassing voor mij, maar ik moet toegeven dat het een unieke ervaring is geweest. Ik zie nu dat, na mijn ervaring als zielzorger, studeren mij meer dan vroeger aantrekt en ik ben tot de conclusie gekomen dat het mijn eigen parochianen zijn geweest die mij een hernieuwd verlangen naar de studie hebben gegeven. Nu, als ik aan mijn bureau zit na vele uren van intense intellectuele studie, vraag ik mij elke keer weer af wat ik zou antwoorden als mijn parochianen het een of ander zouden vragen, hoe ik deze mysteries, die hier nu met zo'n grote diepgang worden ontvouwd, aan de eenvoudigste en nederigste van mijn parochianen zou kunnen uitleggen...
 

Een van de grootste geschenken die ik heb gekregen in die enkele maanden dat ik pas in Rome ben, was het concelebreren, samen met de Heilige Vader, van de heilige Mis met Kerstmis: al mijn parochianen waren geestelijk aanwezig, net zoals u allen, die dit mogelijk maken door middel van gebed en uw financiële bijdrage aan de Universiteit van het Heilig Kruis, zo dat ik mijn vorming in Rome kan voortzetten en mij kan inzetten om een heilige priester te worden.